Podczas drugiej wojny światowej, mieszkała w Krakowie w domu przy alei Krasińskiego 14. Tutaj, współdziałała z miejscowym podziemiem kulturalnym. To miejsce było też szczególnym ośrodkiem życia kulturalnego, tworząc zespół redakcyjny "Tygodnika Powszechnego i Znaku". Przyjaźniła się m.in.: Zofią Starowieyską-Morstinową, Jerzym Turowiczem, Jackiem Woźniakowskim z Biórkowa Wielkiego. Zajmowała się także pisaniem artykułów publicystycznych o tematyce kulturalnej i religijnej oraz tłumaczeniem pozycji literackich pisarzy zachodnioeuropejskich.

     Tematyką nadrzędną Marii Morstin-Górskiej był liryka nastrojowa o zamyśleniach i refleksjach nad życiem ludzkim, jego wartością (starość, choroba, przemijanie, śmierć...). Ukazały się jej trzy tomy poezji: "Elegie" - 1920, "Błyski latarni" - 1928, "Krąg miłości" - 1929. 

 Przyjaciel Antoni Gołubiew tak ją wspomniał: Był to umysł rzeczowy i logiczny, precyzyjnie rozróżniający, co w danym zagadnieniu jest istotne. Co zaś uboczne, lub marginesowe, przy jednoczesnym zaangażowaniu każdą ważniejszą sprawą, człowiekiem, książką, myślą. A także umiała bystro patrzeć i wnioskować.

     U schyłku życia straciła wzrok i w okresie wakacyjnym przebywała w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach pod Warszawą. Zdobyła tam umiejętność pisania "na ślepo" maszyną do pisania. Dzięki czemu do końca życia, samodzielnie pisała listy i swoje utwory. Rzadko udzielała się publicznie, jako jeden z nielicznych i ostatnich występów autorskich był w Krakowie. Wydarzenie miało miejsce w lokalu Związku Literatów Polskich, gdzie opowiadała o swojej życiowej poezji. 

Zmarła w dawnym mieście Królów Polskich nad Wisłą dnia 14 października 1972 roku. Pochowana jest na cmentarzu Salwatorskim w dzielnicy Zwierzyniec. 

źródła: 

Internetowy Kurier Proszowski, Marcin Szwaja dost. 20.02.2024r.